پنج منطقه خورشید

خورشید را می توان به طور تقریبی به پنج بخش یا منطقه تقسیم کرد:
اولین منطقه، هستهی خورشید است که منبع اصلی انرژی و تمامی قدرت آن را تشکیل می دهد. واکنش های فوزیون هسته ای آن در همین محل به طور مداوم رخ می دهد. درجه ی حرارت در هسته به قدری زیاد است که اتم ها به عوض این که بشکنند، دائماً با هم ترکیب می شوند و هسته های جدید اتمی به وجود می آورند. دو نوع واکنشهای فوزیون هسته ای (Nuclear fusion) که پیوسته در مرکز خورشید در جریان است شامل واکنش های پروتون – پروتون و واکنش های اتم های کربن می باشند، بنابراین انرژی فوزیون (fusion , energy) منبع اصلی تشعشهات گاما است.
دومین منطقه خورشید، همان ناحیه ی غول پیکری است که در آن ذرات گازی شکل بسیار متراکم شده و به وسیله اشعه ی گامایی که در هسته ی خورشید تولید می شود، شکسته می گردند و حرکت آنها متوقف می شود.
سومین منطقه، سطح قابل روئت خورشید یعنی فتوسفر (Photoshere) است که دانه دانه، و لک لکه بوده و بشدت ناآرام است. این سطح به کمک انرژی که از درون نشأت می گیرد، روشن می شود. گازها به شدت از منطقه زیرین خورشید که تا عمق صد و بیست و هشت هزار کیلومتری ادامه دارد، بالا می آیند، به هم می خورند، می جوشند، منبسط می گردند و پس از بیرون دادن حرارت خود دوباره خنک می شوند، بعد بالاتر از سطح حورشید رفته دوباره داغ می شوند. شاید به علت حرارت بسیار زیاد است که ما لکه های سفیدی را در این بخش از خورشید مشاهده می کنیم.
چهارمین منطقه خورشید، بخش رنگین کروموسفر (Chromosphere) آن است که فتوسفر را احاطه کرده است. نام رنگین به دلیل این است که در جریان کسوف کامل سرخ به نظر می رسد. این بخش ضخامت شانزده هزار کیلومتر را اشغال کرده و اکثراً از هیدروژن تشکیل شده است. این گاز هیدروژن است که در گرمای بالا، صعود می کند و منظره های زیبا و شگفت انگیزی را در شعله های خیره کننده خورشیدی به وجود می آورد.
پنجمین منطقه دور بخش رنگین را تشکیل می دهد و منطقه ی تاجی کرونا (Corona) را درست می کند. تاج خورشید از گازهای بسیار رقیق تشکیل یافته و تا فاصله ی بسیار زیادی از خورشید جدا می شود. این بخش فقط در طول کسوف کامل قابل روئت می گردد، و در آن موقع به صورت هاله ی سفید مروارید مانندی دیده می شود که می تواند تا پنجاه و هفت میلیون و ششصد هزار کیلومتر مسافت را طی کند، یعنی می تواند تا سیاره ی عطارد برسد.
ماهیت ثابت خورشید
خورشید یک ستاره ی ثابت بوده و چهار و نیم میلیارد سال است که حرارت زایی و نور افشانی می کند و چند میلیارد سال دیگر هم به همین کار ادامه خواهد داد. برخی صاحب نظران گفته اند که گذشت زمان حرارت خورشید را در آینده ی دور آن چنان افزایش خواهد داد، که نظام حیات را از روی زمین بر خواهدچید. با این روش که هسته ی سوزان خورشید به ایجاد حرارت ادامه می دهد، حداقل امکان دارد تا پانصد میلیون سال دیگر سوخت داشته باشد. ضمناً این فرایند تابش و درخشش قاعدتاً بایستی بازمانده ای (نوعی خاکستر) را برجا گذارد. پس به این نتیجه می رسیم که توده ی بسیار عظیم و سنگینی در واکنش های هسته ای برجای می ماند و سوخت هسته ای خورشید به سرعت مصرف می گردد و روزی می رسد که این سوخت تمام خواهد شد.
زمانی فرا خواهد رسید که خورشید به صورت توده ی منبسط عظیمی درآید و چنان بزرگ گردد که حتی سیارات دوردستی چون مریخ را فرا گیرد، در آن زمان اشعه ی ویرانگر گاما می تواند به تمام سیارات دور از خورشید نیز تابش نماید. سرانجام سوخت های هسته ای خورشید به پایان خواهد رسید، و از آن پس، خورشید شروع به کچک شدن حجم می کند و به شکل کره ی کوچکی به رنگ سفید در می آید و نهایتاً سرد و خنک می گردد. شاید ستاره های دیگر آسمان هم، همین سرنوشت را پیدا کنند و روزی نابود گردند.
برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد چگونگی مرگ ستارگان، خاموش شدن آنها و تبدیل آنها به کوتوله های سفید، ستاره های نوترونی و سیاهچاله ها می توانید از سمت راست وبلاگ و از بخش دانلود مقالات (PDF) مقاله ی ستارگان خاموش را دانلود کرده و مطالعه فرمایید.