اورانوس

اورانوس
اورانوس از نظر فاصله از خورشيد هفتمين سياره در منظومه شمسي ماست. فقط نپتون و پلوتون دورتر از آن هستند. اورانوس دورترين سياره اي ست كه مي توان آن را بدون تلسكوپ مشاهده كرد. مشاهده كرد. متوسط فاصله اورانوس از خورشيد حدود 1784860000 مايل يا 2872460000 كيلومتر است. اين فاصله را نور در دو ساعت و 40 دقيقه طي مي كند. اين ميزان فاصله حدود 19 برابر فاصله زمين تا خورشيد است.
اورانوس يك توپ غول آسا از گاز و مايع است. اين سياره 11 حلقه و 22 ماه شناخته شده دارد. رنگ آبي اورانوس نتيجه متان در حال جوش آن است. اين مولكول رنگ قرمز را جذب مي كند در نتيجه رنگ سياره را آبي مي كند.

مدار و چرخش
محور گردشي اورانوس به دور خورشيد خيلي زياد يعني 98 درجه به سمت يك طرف سياره كج شده. يعني اين كه اورانوس به جاي چرخش با محور نسبتاً قائم با صفحه مداري (چنان که همه سيارات ديگر در منظومه شمسي می گردند)، روي يك پهلويش مي گردد. اين محور گردشي فصل هاي بسيار متفاوت باهم را روي سطح اورانوس به وجود آورده. 30685 روز يا بيش از 84 سال زميني طول مي كشد تا اورانوس يك بار دور خورشيد بگردد. هر روز روي اورانوس نيز 9/17 ساعت زميني طول مي كشد.

اندازه
قطر اورانوس در استوا 31763 مايل يا 51118 كيلومتر يعني بيش از چهار برابرقطر زمين است. اين غول گازي بعد از مشتري و زحل سومين سياره بزرگ منظومه شمسي ست.

جرم و جاذبه
جرم اورانوس يا مقدار ماده آن 2/1 14( 14 و يك دوم ) برابر جرم زمين است. جرم اورانوس 68/8 ضربدر 10 به توان 25 كيلوگرم است. به اين ترتيب جرم اورانوس حدود يك بيستم بزرگ ترين سياره منظومه شمسي يعني مشتري ست. متوسط تراكم اورانوس 27/1 گرم بر سانتي متر مكعب يعني 4/1 1(يك ويك چهارم) برابر تراكم آب است. تراكم، مقدار جرم يك ماده تقسيم بر حجم آن است. تراكم اورانوس يك چهارم تراكم زمين است و از اين نظرمشابه مشتري ست.
با وجود این که اورانوس خیلی بزرگ تر از زمین است ولی نيروي جاذبه در سطح اورانوس حدود 90 درصد نيروي جاذبه سطح زمين است. به خاطر این نیروی جاذبه سطح اورانوس کمتر از زمین است که نيروي جاذبه اي كه يك سياره در سطحش بر يك شيء وارد مي كند با جرمش و معكوس مربع شعاع تناسب دارد. يك شيء با وزن 100 پوند روي زمين وزني حدود 90 پوند روي اورانوس دارد.

دما
دماي جو اورانوس حدود 355- درجه فارنهايت يا 215- درجه سانتي گراد است. در زير جو دماها به سرعت افزايش مي يابد و احتمال دارد در اقيانوس به 4200 درجه فارنهايت يا 2300 درجه سانتي گراد و در هسته سنگي سياره به 12600 درجه فارنهايت يا 7000 درجه سانتي گراد برسد. به نظر مي رسد كه اورانوس همان مقدار گرمايي را كه از خورشيد مي گيرد به فضا باز مي تاباند. از آنجايي كه اورانوس 98 درجه از محورش كج شده، در طول سال اورانوسي به قطب هاي اورانوس نسبت به استواي آن از خورشيد نور بيشتري مي رسد. به نظرمي رسد كه سيستم هوا, گرماي اضافي را در سياره توزيع مي كند.

تركيب سياره اي و جو
اورانوس يك سياره گازي منجمد با هسته فلزي است. جو اورانوس شامل 83 درصد هيدروژن، 15 درصد هليوم و دو درصد متان است.

حلقه ها
اورانوس كمربندي از 11 حلقه باريك از سنگ و گرد و غبار دارد. اين حلقه ها در مدارهاي بسيار بيضوي دور اورانوس مي گردند. منتها حلقه هاي زحل بسيار بزرگ ترند. به طوري كه اندازه حلقه هاي اورانوس تنها كسري از اندازه حلقه هاي زحل هستند. اين حلقه ها در سال 1977 كشف شدند.

ماه ها
اورانوس پنج ماه بزرگ دارد. دو تا از اين ماه ها به وسيله ويليام هرشل در سال 1781 كشف شدند. دو تاي ديگر به وسيله ويليام لاسل در سال 1851 كشف شدند و يكي ديگر نيز به وسيله جي كيپر در سال 1948 كشف شد. اورانوس تعداد زيادي ماه هاي كوچك هم دارد كه خيلي ديرتر كشف شدند.

حوزه مغناطيسي
اورانوس يك حوزه مغناطيسي قوي دارد. محور حوزه (يك خط فرضي كه قطب هاي شمال و جنوب را به هم متصل مي كند) 59 درجه از محور گردشی سياره كج شده. حوزه مغناطيسي، ذرات شارژ شده الكتريكي با انرژي بالا -بيشتر الكترون ها و پروتون ها- را در كمربند تابشي اطراف سياره به دام انداخته است.
هنگامي كه اين ذرات بين قطب هاي مغناطيسي به عقب و جلو حركت مي كنند، امواج راديويي به خارج مي فرستند. فضاپيماي "وويجر 2" اين امواج را دريافت كرده است. اما اين امواج به قدري ضعيفند كه نمي توان آنها را روي زمين دريافت كرد.

مقایسه زمین و اورانوس

كشفيات
اورانوس از زمان های قدیم دیده شده بود. منتها ستاره شناسي انگليسي به نام ويليام هرشل اين سياره را در سال 1781 به طور دقیق كشف كرد. يك ستاره شناس آلماني سياره كشف شده را به نام خداي آسمان در فرهنگ يوناني اورانوس نامگذاري كرد. بيشتر اطلاعات ما درباره اورانوس از پرواز فضاپيماي "وويجر 2" در سال 1986 به دست آمده كه در داخل محدوده اي در حدود 50000 مايلي يا 80000 كيلومتري نوك ابرهاي سياره پرواز كرد.